Bir zamanlar bir kedi,
Yanaştı adama,
Karanlık kıvrılmış onun yanına,
Bir atı dehlemenin farklı yolları,
Ve bir kabahat gibi üşümek,
Değinirdi aklına.
Kedi önce bir baktı, sonra,
Usulca irdeledi bu akıntıyı,
Usulca değindi sarhoşluğuna,
Titremedi sesi konuşurken,
Kıl payı.
Bir milletin,
Uzaktan bir yabancı gibi sinesine,
Taşınmış işgal davetiyesiyle,
Harfler düşündü adam,
Bir ses çıkmalı bu tanıktan,
Evvelâ siz, deyiverdi kedi,
Adam şaşırmadı duyduğundan.
Kediye baktı n harfiyle,
Konuşmaya karşı takati,
Başbaşa kendiyle,
Uzaklara baktı çünkü uzak,
Kopmuş bir parça kadar yakın,
Değiyor ufkuna ayaklanmanın,
Ve tamamlanmış günlerinin,
Hatta lafı uzatmanın.
Terennümü yayılan kedi,
Azıcık aşı ağrısız başı,
Seslendi katından:
İnceler çıkarasın kalından,
Gökyüzünde kırk yıldız kayar,
Kırkının da kuyruğu değmez birbirine,
Yeryüzünde kırk tilki dolaşır,
Hepsi döner dükkanına,
Bileğine dolanmış zaman,
Geçtiğin yerden sökülen ışık,
Gece diyarında görülen ışık,
Kaldırımda çöp torbası kadar,
Farkedilmez bir adam,
Anla yahut anlama,
Ve Aleyküm Es-Selam.
Hâfî
