Sustukça bana,
başka bir yaşamı hatırlatıyor
senin o dünya görmeyen gözün
ve Mezopotamya’da akşam oluyor okundukça ezan.
Üzerime gelen bu bakışlar beni mahvediyor,
yürümek için kaldırdıkça çorak sandalyeleri,
sonu geliyor hiç hesabı yokmuş gibi yaşamanın,
boynuma uzanan ellerin tuttukça kini,
bu arsız sözlerin
biliyorum ki ben de bir tesiri kalmayacak
ve bu kalmaların sonunda neyi arayacağım,
acep ne vardı seni aramak dışında payıma düşen
hiçbir şey değil, bu silinmiş alnımda kalası
bildiğim bir şey var benimde
o da yaşamın yalnızca seninle
doğacakken Mezopotamya’dan güneş,
yalnız seninle sonlanası.
Terletmiyor bakışın gülleri dikenleriyle boğacak gibi
kelimelerle verdiğin telaşlı savaşın
sanki bir nikâhı
yeniden kıyacakmış gibi,
içimde büyüyen karanlık gök,
izi çözülmeyen sendeleyiş
ve kapıya vurmadan uykuya dalışım
kendimden de sakladığım bir ölümün hatırasını
apaçık bir şekilde taşıyor içimde
saklamam yakışık almaz,
içimde bir aşk büyüyor kardeşlerim dedikçe ben
yola koyuldu gurbet,
seni görebilmek adına kaç rüyayı feda ettiysem de ben
kaçtı uykularım…
Serinlesin göğsüm
sen üfledikçe alnıma terleten bakışı,
doğmayacaksa bile güneş
ferahlasın Mezopotamya.
Yakuphan Ustaoğlu
