Umarsızca giden bu yazgının bir izahı olmalı,
nazarı soldurmalı, büyüyü bitirmeli,
kâfir cinleri imâna getirmeli,
suretten uzağa düştüğünde adımlarım
yüzüne karşı söyleyemeyeceğim sözleri
ardından tekrar etmeli,
çünkü bir gidişti bu tövbemi bilmesine rağmen yeni ölümler biçen
beni büyütüp, çırılçıplak koynumdan kaçan
bir gidiş, her gece bulutların rahmine
olmazları fısıldayan, çiçekleri solduran…
Ağlamaklı ses oluyorum, ağlayışımı kovaladıkça,
biliyorum bir gücün emriyle genişliyor gök,
gittikçe büyüyor bu mesafeler,
gittikçe uzaklaşıyorum senden,
her şeyin gidip, kalanın ben olduğunu sandığımda
kendime ısmarladığım ölümleri
şimdi kendim öldürüyorum.
Çaresi neydi yaşamanın, gözlerimi buradan korumaktan başka?
Bu mu olsun demeliydim, bu mu olmalıydı,
her önüme konan seçeneğe bakıp iç geçirmek miydi
beni erozyona uğramış hâllerden şefkatle kurtaracak?
Elbet bilirdim, ne vaziyetleri olduğunu buranın
kimlere açtığını hücre kapısını,
ve kimlere kapatıp isimsiz yatırdığını…
Mahlasım yoktu benim, konulmuş adımdan başka
kemâle ermemişti göz yaşlarım,
bana düşen hisse ağlamak mı olmalıydı
yalnızmış gibi hissettiren bu karanlıkta,
kalbimi kana bulayıp beklemek miydi sabır ile
yoksa göreceli güzellikler tarafından durdurulmak mı?
İsmimle müsemma değildi bakışım
ve göz yaşlarımla tanışık olmamıştım henüz
çünkü gülmüştüm başımdan geçenlere
gülmüş ve kör olmuştum,
bu hummalı geceye.
Beklemeli,
ve beklerken
birkaç damla gözyaşına
biraz imtiyazı hoş görmeliyim
çünkü anmadan geçersem buradan seni
tekrar gelememekten korkarım yanına,
beş duyudan berisin amenna
ama düşünmemek mümkün mü seni?
Yakuphan Ustaoğlu
