Şimdi sen bile susuyorsun ancak,
Bu kuyuyu bir şey içirmiş olmalı,
İki nokta koydum, gözleriydi imgenin,
O tebessüm ki esbâbını yitirmiş olmalı,
Şimdi sen bile susuyorsun ancak.
Zevâli mümkün elbet imtiyazımın,
Ay’sız gecenin bağrı Güneş’le yanık,
Kambur değil buruk şeydi gördüğün,
Nedamet bu ya,
Mâhî günahsız buna vicdan tanık.
Sende bir hanlık okunur oğuzca,
Düşün ki bende olan kandır,
Taşsın diye taşlanan bir kuyudan uzunsun,
Yutkunarak devirdim sıçrayınca salyamı,
Arar oldum Güneş’le gece gündüz tâ Ay’ı,
Yoklar isen geceyi elbet beni bulursun.
Gel cürmümü takındım,
Sağdan sola bakındım,
Mürekkebimi dağıtan bu gözyaşı,
Hangi gönülden mürekkep,
Bir daha söyle.
Çünkü gördüm,
Küllerine boğulmuş hakiki harabatı,
Gördüm,
Kucaklardı geceyi ve söküldü Ay’ı,
Gördüm,
Bekleyişteki nöbeti, susanan bir canı,
Kendim diye bildiğim, bakıştığım aynada…
Bu duman ki içimdeki enkazın dumanı,
Avunduğum falan yok şu susuzlukta,
Kırık bir kafes gibi sallanırken gece,
Kamerî hüznünü sarkıttı diye,
Çoktan durmuştu zaman gece dört sularında.
Yine de sarkıt beni yine sallandır,
Olur da bir ses işitilirse benden,
Çatlağımdan sızan harf beni anlatsın,
Sıyrılan bir gölge düşün cisminden,
Kendini nisyana teslim edecekken,
Şimdi sen bile susuyorsun ancak,
Omuzlanan susayış yetmiyormuş gibi.
hâfî
