Seni görmediğim her an kursağıma birikiyor,
kuşlar yuva yapıyor göğsüme,
çatallanmış sesim kanatlanmıyor,
toprak bellenmiyor,
su akmıyor,
seni görmediğimden beri
hep aynı yerden yırtılıyor gömleğim,
defalarca elimde kalıyor
tövbelerle diktiğim düğmeler
seni görmeyeli bakmak aramak sadece
kavlim katledilip bahre katık oluyor yeminlerim
bir kere daha görsem bir kere daha iflah olmam
binlerce ölümü dilimin altında yaşatır
ararım
ölmeden evvel ölümü
sensiz kaldıkça çapalandı ellerim
gözlerim kanadı seni görmemekten
yırtılmayanı ararken yıllarım geçti,
halbuki yozdu gece ve ıslaktı gömleğim,
ürperip, kapı ardı saklanışlarım
içimin içinde aniden kayboldu,
sarıldıkça ısınırız sanmıştım
halbuki mevsim yazdı ve kurumuştu ellerim
seni görmeyeli uzun zaman oldu
aldığım yol kısa, günahım gözlerimde, varlıksa ayazdı
günüm günüme ters düşerken, her gece
bir yıldızı daha kaybettim gökten,
başka ne çıkar putları kırıp da gitmekten,
ne çıkar üzerine beton dökülmüş kuyudan
ne çıkar göğsünün iki beni arasından
elimde kalan düğmeleri
ruhuma dikecek nefesten başka?
Yakuphan Ustaoğlu
