Der vasf-ı bahar biz güze elbette muhâldir
Ey gonca ruşen vasl-ı sükût işte bu hâldir
Ömrüm sıla-bilmez gibi hicrânla karılmış
“Ey köhne” diyorsun “bana gelmek de zevâldir”
İçten içe “var yurduna dön git” mi diyorsun
Ey gonca güzel hor güle gülşen de melâldir
Senden beri döngel orucum mey’le açılmış
“Ey köhne” diyorsun “bu sözün küfre delâldir”
İçten içe “yol yordamı şaştın” mı diyorsun
Ey gonca melek âşığa meyler de helâldir
Bir dünya ki tüm sırrını âşıklara açmış
“Ey köhne” diyorsun “güle evlâsı nihâldir”
İçten içe “ben hep bana yettim” mi diyorsun
Ey gonca çiçek gonca da bülbülle kemâldir
Her söz ki dilinden sıla dâvet gibi çıkmış
“Ey köhne” diyorsun “sana susmak da zilâldir”
İçten içe “her söz sana bir gel” mi diyorsun
Ey gonca fasıl sen buna sussan da zülâldir
Münhâ’daki sır kalbini aşmış da açılmış
“Ey köhne” diyorsun “geceler hayli hilâldir”
İçten içe “sırrın bana pinhan” mı diyorsun
Ey gonca hilal ay bile on dördüne lâldir
Bir köhne niyaz körpe nazın avcuna düşmüş
Ey gonca nihâl köhne olan işte bu kâldir
Ben anlatayım cevr-i bahar neydi hazan ne
Der vasf-ı bahar biz güze elbette muhâldir
Oğuzhan Âsım GÜNEŞ (Münhasır)
