-İsmet Özel’e…
Güneşin dağlara vurmasından güzel
Çok az şey kalmıştır dünyada
Rüzgârı üflemek, denizi köpürtmek
Tüm bunları sevmek yeter insana
Mevsimleri atlayarak geçen şehirler
Seken bir attan daha topal
Sanki orada her şey üstünkörü
Gülüşmeler, sevişmeler, kavgalar hatta
İnsan meselâ, yerli yersiz bir dağı aşmak ister
Bir ovayı taşarcasına koşmak
Rüzgârı parçalayıp, savurmak saçlarıyla
Kırlara sokulup, güneşi almak karşısına
Acep Niçin? Kime? Neden
Yabancı ve tuhaf gelir?
Meselâ dağı aşmak türkülerle sabit: yerlidir
Yer’siz olan taraf ne ağır bir sırdır
-sız ve -sizle gelen ek daima sızıdır.
**
Tüm bilim yek vücut verimsiz der morenlere
Koca bir yalan!
Dünya’nın en verimsiz toprağı
Şehrin beton ve asfalt topraklarıdır
Ve burada yetişir şehrin insanı
Çelenkler ve kız isteme çiçekleriyle..
Burada yetişir, otobüse binenler
Niçin şehrin insanı, şehrin hayatı
Kozak hurma ısırmış gibi burur damağımızı
Niçin ona çakal eriği yer gibi bakarız
Hep uzaktan ve yüzümüzü ekşiterek
Marifet gibi satarız ona, yabanıl tafralarımızı
Oysa onda olan onu o yapan şehir
“Taş u toprak aresi”
Bizde ondan daha çetin ve yıkılmaz değil mi?
**
Kimsesizler denince aklımıza gelmiyor
Bacaları duman kokusunu unutmuş köy evleri
İnsanlık üşürken, dağlarda çürüyen odunlar
Açlıktan kırılırken, vadesi dolmuş nebatat
Acaba bir dernek mi kursam,
Sahiplendirsem mi onları
Büyük küçük ünlü uyumunu devirip
Adına kimsesız mı desem?
O zaman hatırlatır mı ince sızıyı?
Olgun VERİM
