Uyurken zamanın içinde kıvrılarak,
Kutlamalar yaklaştı karşıdan,
Elimiz uzanmıyor şimdilik,
Ama sessiz de sayılmam.
Çelenkler sirenle buluşunca,
Çiçeklerle ne gizlenir,
Ne saklanır aklımızın ucunda,
Ayın onunda.
Neler olduğu sorulduğunda,
Tarih yeniden yazıldığından,
Anlamak cenk işi,
İnsan gibi davranılmış insanlar,
Ve diğerleri,
Hatta insanlar ve diğerleri,
Gölgeyi yutan bir karanlık gibi,
Kendi yurdunda.
Uyurken ayakta kalmanın,
Düşündürücü bir yanı var,
Bir dönem en çok sulanan ağaçlar,
Okul denen şeylerin üstlendiği verim,
Müfredat, zihniyet, yaftalar,
Bu konu böyle uzar.
Peki sade bir soru sorsak;
Biz kimiz,
Ve karşı kaldırımda ne var?
Kendi yurdunda ataları çalınmış gibi,
Saat ve tarihler aynı kalabilir,
Ama kaybolunabilir anlamında,
Çünkü organize bir yozlaşma,
Gönüllü ve bilinçsiz partizanlık,
Kimliğini bir kart yaptığında,
Ladesinden tutuldu kemiğim,
Oysa hâlâ aklımda…
Hâfî
