Sargısız yaralar halinde yürür insanlar
Serperek yolları gri kuş kenarlarına
Yirmili yaşlarda bir söylenti gibi kayıp
Rutubet eskizi ayıp
Herkesin içinde gezer herkesten uzakta
İşitilmez ayartırken uğrudur o çiğneyiş
Yalarken korkuluk seyri yüzlerini
Çözülmüştür akarken ilikleri ruhumun
Okşarım renginin altındaki rengi
Sürme çeker gibi geceye ay ışığından
Bu yaraya bir neden yakışır
Bu kirpiğe nem sonra
Ağarmak isterken öperek ayaklarından
Tırnaklarının her biri
İnce kuşların zarif gagalarından
Hasretin havzu başında susuyor zerrelerin
Bir ihtilal başlatır sevişirken hep gönül
Bizimle örtünür bizi örtmesi beklenen pelerin
Hüzne yorarız durmadan sımsıkı bir pahayla
Bizi katmerleyecek o veciz şeyleri
Bu yaraya bir beden yakışır
Çünkü bir tecritten çok
Merhem gibi sürülmüştür ruhumuz
İki kişidir kalabalık dibinde birbirinin
Soyunur birbirinden giymez birbirini
Dileyişler içinde gezinirken gündüzü
Arada bir yoklar kalbini
Mübarek kitap gibi duvarda asılı duran
Derin aynalardır yaralar
Kabuğunu kaldırıp baktığım o durmadan
Kusurlu bir hatıra gibi hissetmesin hiç
Yaralardır gönlümü doğurtup doğrulayan
Aynalardır aslında iyileşmeyen hiç
Sarıksız yaralar halinde çürür insanlar
Düşüşün cümbüşe gebe olduğu vakit
Akmadan silinir bir göz yaşı artık
Dirseğinin sivrisiyle dürtülüdür
Üzeri örtülüdür
Taşırıp karanlığını göz torbalarından
Bir nöbet yutkunur beşiğinde
Her gün akit
hâfî
