Ay taştı,
İsminden bir parça gölgenin,
Cisminden bir gizli gözlerin,
Kamaşmadın benimle henüz,
Kayıp bir kağıt parçasıyım,
Geceyle kalmadı nutkun.
Baktım,
Kelimelerin arasında yoktun,
Kurum ve kuruluşlarda yoktun,
Düşme âmâ pencerelerde,
Halbuki penceren olurdum.
Birazdan söyleyeceklerim,
Bu şiirin alnının çatı;
Sen bir kitap gibisin,
İçinde ne güzellikler var,
Ehli olan bilir senin ismini.
Derdimi vekâletine açtım sultanımın,
Dinledikçe yaşardı,
Abartmıyorum bak bunlar yaşandı,
Dünyanın en zor işiymiş sevmek, öyle dedi.
Sen diye başladığım her sözde,
Biraz ben var kusura bakma,
Önemli olan her şeyin hayrolması,
İlk günleri zaten zor bazı şeylerin,
Asıl endişelendiğim bundan sonrası.
Birazdan söyleyeceklerim,
Seninle ilgili şeylere dair çeşitlemeler;
Sen bir tezsin diyelim ki,
Antitezin de ben,
Şu hâlde boyuna seni savunuyorum,
Belki bir sentez nâm-ı diğer nasip,
Okuduğun kitabı ikinci kez okuyorum.
Sabahtan öğlene öğrenciydim bugün,
Şu karmaşayı bana sen anlatsan,
En uslu öğrencin olurdum.
Bilsen,
Bakkala bile seninle gidiyorum.
Galaksiye meydan okuyup,
Karşında zayıf düşmek gibi düşün.
Âşinâyım sana bilmesinler,
Elbette biz yine dikkat edelim,
Ama adımı söylersen,
“ben de seni…”
Diye karşılık verebilirim.
İsabet olsa da şimdilik hasret,
Biliyorum.
O güzel isminin sonuna,
Birinci şahsın iyelik ekiyle konmak,
Bizce de güzel olurdu.
Hazinesin,
Bunca paha bedelsiz olur mu?
Sanmayasın bunları öylece biçtim,
Senin işin daha zor,
Söylemiştim.
Hayalin konarken böyle yanımda,
Biraz türkün çaldı ben de su içtim.
Anlamam caddeyle bulvar farkını,
Yan sokaktan seyredip giydim seni.
Şimdilik meçhul bu hissin rengine,
Harfisin tâ cânımın çizdim seni.
Her talep düsturla konmuş tâlibe,
Her gelen desturla girmez hânene,
Benzemişsem bil-mecaz pervânene,
Yâd olunmuşsun ki hoş bildim seni.
Hâfî saklanmışsa sırrın taşkıya,
Ah’ı vah etmek yakışmaz yolcuya,
Gel dayansın gönlümüz hak kolcuya;
Bir letafet yağdı öğrendim seni,
Rahmet umdum, gizle dillendim seni.
hâfî
