Mâhın pelesenk gönlüme yırtılma ey âhû,
Andıkça gönül fikrini hemhâl dedi “yâ Hû”,
Hâfî bu fikirden seni mefkûre damıtmış,
İster deli say sen bunu istersen alışmış,
Zümrüt gibi ankâ gibi gözlerle delince,
Eyyâm-ı sükût eyleyen âhın belirince,
Resmîleşerek göğsüme isminle kazın gel,
Elden ne gelir bahsine değdiyse nazım gel,
Lütfuyla İlahî bana verdiyse husûlün,
İnler gönül içsin diye bir damla vusûlün,
Firkat deme yâren yolu âh ayrı aşar mı,
İnsan hele hiç sevgiliden gayrı yaşar mı,
Mâhın pelesenk olduğu dil yâri şaşar mı?
Ey sevgili şehrim bu letafetle ulansın,
Yeğsin, bakışından bile dilberler utansın.
Sadrım ne sükûtunda rahat, bil, ne de meyus
Ezgin yayılıp gönle akarken diyemem sus,
Vâh etme canından koparılmış gibi cengin,
Gir şehrime ben meskûnum âh sen ki müsekkin,
İndikçe okunmuş gibi göğsümdeki kâmet,
Lütfuyla müşerref yaşa kıl gönle ikamet,
İsyan ederek ye’se boğulmak da yakışmaz,
Mâhın bilemiş gönlümü âhınla aşınmaz.
hâfî
