Çocukken de böyleydim,
Fakat daha iyi,
Babam zamanı sorgular,
Adam olmam hususunda,
Efendilerim hayr murad eder,
Annem insan yetiştirirdi,
Kardeşim küçüktü daha.
Çocukken de böyleydim,
Ziyadesi hatta,
Ruhum elverişliydi,
Çocuklar teskin mukavemet için.
Kocaman dualar ederdim,
Sâhi neydi sitemim,
Söylerlerdi adımı,
Bilmezlerdi kimim.
Daha o yaşta,
Bizim sandığım fikrler ve dünya,
Bölüşmüştü bizi.
Kaça ayrılır bilim dalları,
Yalnızken kaça ayrılırım,
Burası değil ağrımız,
Gidelim mi?
Daha o yaşta,
Güzel sandığım savaşta,
Sımsıkı kilitli.
Kaça kadar sayar çocuklar,
Yalnızken kaça ayrılırız,
Uyuyakalmış milletim,
Mühim mi?
Büyüyünce hep,
Ehlîleşmiş ümmet ruhunda,
Beynelminel çıplak yüzlü konuşma,
Koymaz elbet sen taşarken beklemek,
Bürokratik hizmetler kuyruğunda,
Kimyevî iknâ kaabiliyeti mühim,
Dolmaz onsuz katl-i sübyan listesi,
Sözlerini saklayan millî marşın bestesi,
Olmaz olsun yoz terakkî zümresi.
Ezan-ı Muhammedî musıkî diyorlar,
Hafta sonuymuş iki eksilt yediden,
Sanırım yetkili amcaların imzası,
Dönemin îmasıydı,
Sarıksız cübbeler, kravatlı formalar,
Marşlar ve siren.
Hatrımda mı hâlâ,
Göğsümde geceye yansımak,
Sabahı koynuma saklamak nedir,
Direnmekti teneffüste elbet tahtaya,
Dokuz köyde harcadığım memurdu şiir.
Şehrin üstünde ağrır bulutlar,
İdeal yaşammış kendine âmir yular,
İnsanmış eriyen çağ kazanında,
Gariptir,
İşin içinde bin dokuzyüzler de var.
Ve sen göğsümde biriken mısra,
Yanımda yürüdün,
Daha şu kadarken duyardım seni,
Bilimsel değiliz neşv-ü cefâda,
Mekânın şerefi bildikçe mekîni,
Tutun çukurlarımı mahveden,
Yağmurun teslim dualarına,
Emzirip en susamış yerlerini,
Bir işaret gibi ellerini,
Düşünüp ecel imkanını,
Taşarsın belki.
Gölge dirlik memuru,
Parlak ölüm deseni,
Azalma gittikçe,
Unutmadım seni,
Geceyi göze alan gözlerimi.
Hâfî
